مجموعه یادداشت‏ها و خاطره‏های محمد رضا بایرامی از هفت روز آخر جنگ. خاطراتی هیجانی و نفسگیر از درگیری با عراقی‏ها و محاصره شده توسط تانک‏های عراقی. خستگی، دلهره، اضطراب از پایان جنگ، پذیرش قطعنامه و استواری مردان آماده نبرد در آن به خوبی تصویر شده است. دوشنبه 27 تیرماه 67 زمان اتمام ماجرای این کتاب است. “هفت روز آخر” روایت زندگی یک سرباز است، سربازی که اواخر دوران سربازی خود را می گذارند، در ارتش جمهوری اسلامی، و او مسئول انبار تسلیحات یگانش است. روز اول از این هفت روز، وقتی او از خواب بیدار می شود، شاهد غوغایی است که کیلومترها جلوتر، در خط مقدم برپا شده، و دود و غبار ناشی از انفجار های پیاپی همه جا را فرا گرفته. چند ساعتی که می گذرد، کم کم همه یگان های حاضر در منطقه شروع به عقب نشینی می کنند، آن هم با چه عجله ای، چنان چه همه سلاح ها و تجهیزات را جا می گذارند و فقط فرار می کنند. سرباز داستان، با وجود ترس از اتفاقات پیش رو، اما به علت احساس مسئولیت شدیدی که دارد، حاضر به ترک منطقه تا رسیدن دستوری از فرمانده یگانش نیست و می ماند. ماندنی که هرچند، به ضررش تمام می شود. ناگهان صدای شنی تانک ها بلند شده، و او می بیند که تانک های دشمن، به صد متری آنها رسیده اند، و از این جا به بعد، کتاب به روایت یک فرار تبدیل می شود. فرار از تانک ها، و سپس قرار گرفتن در محاصره، و باز فرار از محاصره، و پا گذاشتن در دشتی بی آب، و یک روز پیاده روی، و عطش، و تلاشی برای گذر از بیابان، و زنده ماندن.